کلانشهر: شورای پنجم از همان ابتدا هنگامی که روز اعلام نتایج رای گیری، نام محمدحسن علیپور در لیست افراد انتخاب شده بود همه را شگفت‌زده کرد. محمدحسن علیپور، پاکبانی که با شعار حمایت از کارگران و نیروهای حجمی شهرداری، نارنجی‌پوش روانه شورای پنجم شد. آقای علیپور روز اول شورای پنجم با لباس فرم پاکبانی وارد شورا شد تا نشان دهد که در عمل هم حامی کارگران شهرداری خواهد بود. اما گزاره‌ها حقیقت را طور دیگری نشان می دهند. 

علیپور از سال اول شورای پنجم در طیف اکثریت شورا قرار داشت و با دگرگونی ترکیب شورا در میانه های سال دوم، نقش تعیین کننده‌ای را در انتخاب شهردار ایفا کرد. دو طیف پنج‌ نفره‌ی شورا قصد داشتند تا برای نفر ششم خود، به او وعده و امتیازاتی بدهند.
آقای علیپور رکورد بر هم زدن جلسات علنی شورا و کمسیون ها را در کانامه خود دارد؛ وی در جلسه‌ی کمسیون فرهنگی رشت را «شهر نو» می خواند و جلسه را بر هم می‌زند و یک‌بار هم برای حمایت از شهردار با لباس پاکبانی جلسه را به تشنج می‌کشاند. احمد رمضانپور، عضو شورای شهر رشت در جلسه‌ی پیشین شورا نسبت به این رفتارها اعتراض کرد و آن را در شان شورای شهر ندانست.

فیگور علیپور به عنوان حامی کارگران و زحمت‌کشان شهرداری در حال فروپاشی است. او حالا در لباس کت و شلواری خودش ماهیت عوض کرده و در اکثریت بودن به هر قیمتی را یاد گرفته است. در جلسه‌ی طرح سوال از شهردار رشت برشی از صحبت‌های وی منتشر شد که در آن فریاد می کشد :چرا گفتید برای من خانه می خرید اما اعضای شورا برای من خانه نخریده‌اند، چرا با آبروی من بازی می کنید؟
به تازگی نامه‌ای روی خروجی رسانه‌ها قرار گرفت که در آن شهردار رشت، بنا به درخواست محمدحسن علیپور خواهان تغییر وضعیت قردادی وی از شرکتی به قرارداد موقت شده است. این اتفاق در شرایطی است که شهرداری رشت بالغ بر 2200 نیروی شرکتی دارد که در انتظار تعیین و تکلیف وضعیت قراردادی خود هستند. اگر قرار است برای یک نیروی شرکتی که اتفاقا عضو شورا هم است اتفاقی بیفتد، بهتر است برای تمام نیروی‌های شرکتی در شهرداری اتفاقی رقم زده شود. امری که خود آقای علیپور و دیگر اعضای شورا نیز از ابتدای شروع به کار شورای پنجم پیگیر آن بودند.

همه افکار عمومی می‌دانند که شورای پنجم با طناب «آبستراکسیون» و «لابی‌گری» و «یارکشی»‌های بی‌نتیجه از همان ابتدا خود را خفه کرد. شورای پنجم شورای معجزه‌ها بود؛ معجزه‌ی بهارمست، سرپرست وقت شهرداری که با اقدامات ضربتی تلاش می‌کرد چاله‌ی بدهی‌های شهرداری را از محل منابع شهرداری و نه درآمدهای این نهاد پر کند (به استناد نطق امیرحسین علوی در آخرین جلسه شورا)، معجزه‌ی انتخاب حاج‌محمدی که ترس از انحلال شورا، اعضا را مجبور کرد دم دستی‌ترین گزینه را از کویر مرکزی ایران به کرانه خزری بکشانند و در نهایت معجزه‌ی هزاره‌ی جدید شورا، محمدحسن علیپور که با فیگور پاکدست و مستضعف یاداور مکتب «احمدی‌نژادیسم» بود اما در نهایت مردی مختصر شد، که زیر لباس‌های نارنجی خود کت و شلوار می‌پوشید و عالی‌جنابی می‌کرد. نامه حاج‌محمدی به وزارت کشور شاید کمی از چهره علیپور را به ما معرفی کند، از ابهام جنجالش در جلسه آخر بکاهد و او را مشتی معرفی کند، از خروار شورای پنجم شهر رشت. رشت اما، بدون لابی و بی آنکه کسی حمایتش کند همچنان در خویش می‌میرد.