کلانشهر: در کش‌مکش های انتخاب شهردار رشت یک اصلاح بیش از هرچیزی توجهات را به خود جلب می‌کرد و آن ضرورت رسیدن به توسعه زیرسایه پراکنش عادلانه خدمات و امکانات شهری بود.

توسعه متوازن اصطلاح شیک و پرکاربردی ست که معمولا از زبان مدیران شهری تحصیلکرده و یا کارکشته، این روزها زیاد شنیده می شود، اما به واقع توسعه متوازن چیست و چرا برخی از مسئولان سنگش را به سینه می زنند؟ با این وجود اینکه عدالت فضایی و خدماتی آن گونه که باید باشد، نه به چشم می آید و نه لمس می‌شود.

سخن اوردن از توسعه متوازن برای این رشت نامتوازن که تفاوت فاحشی میان حواشی و مرکز شهر آن دیده می شود و اما کمتر گفته و فکر می‌شود دور از انصاف است. آنهم درحالی که ایران بیش و پیش از هر کشور و سرزمینی در خاورمیانه یعنی از بیش از ۷۰ سال پیش دارای نظام برنامه ریزی متمرکز و یا دولتی بوده است. و عدالت خواهی و آزادی طلبی ایرانیان نیز در دوران معاصر ریشه دارتر از کشورهای همسایه و حتی کشور روسیه بوده است، اگر این پیشنه تاریخی رو کنار بگذاریم و وضع امروزمان را واقعی تر ببینیم، مفهوم عدالت فضایی که نسبت مستقیمی با توزیع متناسب و متوزان امکانات، خدمات و سرمایه در فضاهای شهری داشته و ظاهر مناسب و عملکرد کارا و بهینه در این فضاها را از مرکز تا حاشیه شهر می طلبد، نمی یابیم.

رشت بزرگشهری رها شده، بدون برنامه و چشم انداز و البته در مسیر توسعه است که به عنوان مثال رشد خودرو و بی برنامه ‌اش در محدوده گلسار - پستک بدون هیچ فرایند برنامه ریزانه ای ان را به رشدی پراکنده‌رو و نامتوازن مبدل کرده و این بی نظمی در دیگر جهات شهر نیز قابل مشاهده است. رشت شهری پر از جوانان مستعد با ایده های درخشان است که هیچگاه نتوانسته از پتانسیل جوانان خود بهره مند شود.

با اینحال امیدوارم سخنان شهردار جدید رشت که دغدغه هایی از جنس بی‌ برنامه‌گی و سوء مدیریت در آن بارز بود، جامه عمل به خود بپوشد چراکه اولین گام تحقق توسعه و همگام با آن، توازن در توسعه که آنهم تنها با داشتن برنامه ای مدون و هدفمند ممکن است.