محمدیاری که عضو کمیسیون اجتماعی مجلس است با اشاره به تعویق پرداخت مطالبات کارگران سد شفارود، گفت: مشکل سد شفارود این است که به دلیل عدم پرداخت ارزش افزوده توسط پیمانکار حساب‌های پروژه مسدود شده لذا بخش آب وزارت نیرو ۱۰ میلیارد تومان برای پرداخت بدهی و بیمه تأمین اجتماعی پرداخت کرده و پیش بینی می‌شود علاوه بر پرداخت بدهی‌ها، شروع به کار پروژه از دو ماه آینده آغاز شود.

به گزارش کلانشهر،حالا بعد از اظهارات محمدیاری این گمانه وجود دارد که بار دیگر شنونده‌ی صدای اعتراض فعالان محیط زیست در گیلان پیرامون سدسازی و نتایج تخریبی آن باشیم.

چون از سال 1392 که مقدمات ساخت سد شفارود در دل جنگل‌های 50 میلیون ساله هیرکانی آغاز شد تا امروز که گفته می‌شود سد ۵۷ درصد پیشرفت دارد همواره صدای اعتراض دوستداران محیط زیست در گیلان و ایران بلند بوده است.که از جمله آن می‌توان به دهها مصاحبه و بیانیه فعالان گیلان و سراسر ایران اشاره کرد. یکی از همدلانه‌ترین موارد این انتقادها، صدور بیانیه ۷۰ انجمن محیط زیستی و تشکل دوستدار محیط زیست در مخالفت با ساخت سد شفارود بود.

آن‌ها ساخت بلندترین سد بتونی غلتکی ایران با ارتفاع ١٣٧متر در رضوانشهر و روی رودخانه شفارود را فاقد بررسی‌های کافی زیست محیطی و اساسا بدون توجیه می‌دانند. به زعم کارشناسان یکی از دلایل بحرانی شدن وضعیت محیط زیست در ایران سدسازی‌های بی رویه در نقاط مختلف کشور، نگاه تک بعدی و سود کلان پیمانکاران از سد سازی آنهم بدون پیوست‌های زیست محیطی بوده است.

دلیل مدیران آب منطقه‌ای گیلان و در راس آن وزارت نیرو که ایران را در زمره سه کشور اول جهان در زمینه سد سازی قرار داده جلوگیری از ورود آب شیرین رودخانه‌ به دریا، تامین آب شرب سالم برای ساکنان منطقه و نیازهای کشاورزان بوده است.

این در حالی است که بارها فعالا محیط زیست و کارشناسان گفته‌اند نه تنها در حال حاضر کمبودی در زمینه آب شرب٣ شهر تالش، پره سر و رضوانشهر وجود ندارد که طبق آب موجود در حاشیه این مناطق، دست کم تا 1425 هم مشکلی در این خصوص وجود نخواهد داشت و پس از آن هم باید برای بهره برداری از منابع آبی به گونه‌ای دیگر و نه با سدسازی برنامه ریزی کرد.

به جز این گفته می‌شود که این سد برای نیازهای کشاورزی ٥٠-٤٠ سال آینده برنامه ریزی شده است. این در حالی است که طی یک دهه گذشته درصد زیادی از زمین‌های برنجکاری منطقه به کاشت کیوی و موارد کم مصرف دیگر در زمینه آب‌بَری تغییر کرده است. موردی که طی سال‌های آینده هم تغییرات دیگری خواهد داشت.

از جمله سوالات فعالان محیط زیست و کارشناسان درباره سد شفارود این بوده که چرا به جای صرف میلیاردها تومان هزینه و تخریب محیط زیست،در جوار رودخانه شفارود برای تصفیه آب مورد ادعا یک حوضچه آرامش ساخته نشد و یا اینکه سالیان طولانی برای تامین و حفظ آب از روش آبخیزداری و آبخوان داری استفاده می‌شد چرا به جای آن ساخت یک غول سیمانی در دستور کار قرار گرفته که تا اینجای کار هزینه‌ای میلیاردی داشته و بیش از 180 هکتار از جنگل‌های چند میلیون ساله هیرکانی را تخریب کرده و سه روستای منطقه هم تخلیه و یا در آستانه تخلیه قرار دارد.

حالا باید دید سدی که قرار بود سال 97 به بهره برداری برسد و طبق آخرین وعده‌هایی که امکان عملی شدن ندارد زمان بهره برداری آن پایان سال ۱۴۰۰ اعلام شده بار دیگر فعالان محیط زیست گیلان را درگیر هشدار و پیگیری‌های تازه می‌کند یا آنها در مقابل قدرت سدسازی چاره‌ای جز تسلیم و مشاهده‌ی تخریب‌ محیط زیست گیلان نخواهند داشت.شاید راهکار دیگر آنها تلاش برای نظارت‌های بیشتر بر روند پروژه با هدف کاهش تخریب زیست بوم گیلان باشد.