کلانشهر:با فروکش کردن پاندمی کرونا گویا دولت ضرورتی بر حضور کادر پرستاری در مراکز بیمارستانی متعلق به خود احساس نمی‌کند، در هفته‌های گذشته زمزمه‌هایی از قطع تدریجی همکاری مراکز درمانی دولتی با شماری از پرستاران به دلیل اتمام قرار داد شنیده می‌شود.

در جریان پاندمی کرونا، کادر پرستاری یکی از سخت‌ترین دوران کاری خود را گذرانند، فشار کاری پرستاران در این دوران به حدی بود که ملقب به مدافع سلامت شدند و در گرامی داشت جان باختگانشان یکی از ایستگاه‌های مترو پایتخت به نام شهدای سلامت نامگذاری شد.

با این حال به محض فروکش کردن تلفات کرونا، موقعیت پرستاران از خط مقدم مبارزه با کرونا به صف تعدیل و تسویه تغییر پیدا کرد، به نظر می‌رسد در وضعیت به ظاهر بی‌خطر کنونی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی دیگر ضرورتی برای ادامه همکاری با بخشی از کادر پرستاری خود نمی‌بیند.

محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار در این باره به تجارت‌نیوز می‌گوید: عمده پرستارانی که در این چند سال به صورت طرحی یا پیمانی به استخدام مراکز بیمارستانی دولتی درآمده بودند حالا در وضعیت استخدامی نامعلومی قرار دارند.

نظام درمانی ایران از پیش از شیوع امواج کرونا با مشکل کادر پرستاری مواجه بود، در آن زمان چه براساس سرانه جمعیت و چه براساس تعداد تخت‌های موجود در بیمارستان‌های دولتی، کمبود کادر پرستاری از ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار نفر متغیر بود.

با آمدن کرونا و افزایش چشمگیر تعداد بستری‌شدگان، دولت کمبود ۱۰۰ هزار نفری کادر پرستاری کشور را پذیرفت اما در مواجهه با این پیشامد تنها برای استخدام ۱۱ هزار نفر در بهمن ۹۹ مجوز صادر کرد و تلاش کرد تا بخشی از این کمبود را از طریق جذب پرستاران پیمانکاری و طرحی جبران کند.

چه تعداد پرستار بعد از کرونا تعدیل شدند؟
دبیرکل خانه پرستار در این باره می‌گوید: نهایتا ۹ هزار پرستار در مراکز دولتی مشغول شدند اما قرارداد همگی آنها سه ماهه و موقت بود، در دوران کرونا این قرارداد هر سه ماه یکبار تمدید شد و حالا به نظر می‌رسد که دولت دیگر قصد تمدید قرارداد پرستاران را ندارد.

تفاوت پرستاران طرحی و پیمانکاری در این است که دسته نخست فارغ التحصیلان رشته پرستاری هستند و باید طبق تعهد قانونی برای مدت دو سال در مراکز دولتی کار کنند، دسته دوم اما پرستارانی هستند که بابت دوره طرح تعهدی ندارند و تنها برای امرار معاش به واسطه پیمانکار در یکی از مراکز درمانی مشغولند.

قطع همکاری مراکز بیمارستانی دولتی با این گروه از پرستاران شاید از نظر قانونی منعی نداشته باشد اما به باور دبیرکل خانه پرستار توجیه اخلاقی ندارد: صحیح نیست بعد از دو سال زندگی در کام مرگ، اینطور قطع همکاری شود، تازه شهریور ماه گذشته قرار بود مجلس در جهت تبدیل وضعیت استخدامی این افراد طرحی را اعلام وصول کند اما موضوع تا به امروز منتفی است.

این وضعیت در حالی است که مسئله کمبود کادر پرستاری در ایران هنوز به قوت خود باقی است. محمد شریفی مقدم در این باره می‌گوید: با فروکش کردن کرونا اولویت‌های وزارت بهداشت تغییر کرد و یکبار دیگر کادر پرستاری که نقش مهمی در مراقبت از بیماران دارند در مرتبه بعد از تامین دارو و تجهیزات پزشکی قرار گرفتند.

به گفته دبیرکل خانه پرستار، مجموع دانشکده‌های پرستاری کشور سالانه بالغ بر ۱۰ هزار فارغ‌التحصیل دارند، شاید از همین روست که دولت ترجیح می‌دهد همچنان با شیوه طرح دو ساله کمبود کادر پرستاری خود را جبران کند.

به نظر می‌رسد این بی‌تمایلی تنها از سوی دولت نیست، در سمت مقابل کادر پرستاری هم تمایل چندانی به ماندن در بازار کار ایران را ندارد، در حال حاضر فارغ التحصیلان این رشته یکی از گروه‌هایی اصلی مهاجرت از ایران هستند.

شریفی مقدم در این باره می‌گوید: در بهترین حالت یک پرستار در بازار کار ایران درآمدی به مراتب کمتر از ۵۰۰ دلار دارد در حالی که در بازار کار بیرون از ایران می‌تواند بابت همین کار ماهانه ۳ هزار دلار درآمد داشته باشد، البته تمایل به مهاجرت پرستاران مختص به همه نیست و خیلی‌ها به دلایل مختلف ماندن در کشور را انتخاب می‌کنند.