پایگاه خبری کلانشهر/ آیدین رحمانی

کبودی دوازدهم خرداد تا همیشه روی پیشانی فوتبال ایران باقی خواهد ماند. شبی که باز هم گیله مردان زیر بار حرف زور نرفتند.شبی که حاضر شدند، جان بر کف باشند،اما سر خم نکنند و به ساز ناکوک فدراسیون بی کفایت و بی در و پیکر ایران نرقصند.شبی که تیفوسی های رشتی شمال تا جنوب را پیمودند اما ذره ای احترام به شعور خود و فرهنگ هواداری ندیدند. دیشب آینه ی تمام قدّ فوتبال و جامعه ی ایران بود و ثابت شد قوانین داخل آیین نامه ها تزئینیست و جدا از همه ی ماجراهای فوتبالی،روح انسانیت هم مرده است. دوستان فدراسیونی کاش بازی را در تهران برگزار می کردند، کاش جام قهرمانی را دودستی به حریف می دادند،ولی هواداران پرشور داماش را به سخره نمی گرفتند.خوشا برجستگی رگ گردن اسماعیل حاجی پور،که با پافشاری پشت حق تک تک مردم شهرش ایستاد،و سر حرف خود ماند.آنجا بود که تمام ارکان فوتبال ایران به تب و تاب افتادند و دیدند هوا پس است.بالا رفتند،پایین آمدند،اما تا برقراری حداقل حق هواداران داماش،مالک این تیم اجازه ی زدن سوت بازی را نداد.فریاد های اسماعیل حاجی پور همه را یاد ایرج خان زهرابی انداخت،کسی که تا سایه اش بالای سر هیئت فوتبال گیلان بود،احدی به خود اجازه ی تجاوز به حقوق فوتبال گیلان را نمی داد.هنوز هم فوتبال گیلان کسی در قد و قواره ی ایرج زهرابی فقید به خود ندیده است.دیشب رشت به خود افتخار کرد که یک نفر صدای مردم شده و بی مهابا از آنها دفاع می کند. تاریخ فراموش نمی کند عزیزانی که دم از عدالت می زنند،چطور در مقابل دیدگان میلیون ها بیننده می خواستند سر داماش را ببرند،ولی این استقامت برای رشتی ها صدها برابر با ارزش تر از قهرمانی بود.دیشب تمام ایران منتظر شروع بازی بود ولی داماشی ها در بهترین زمان ممکن اعتراض خود را نشان دادند.ایستاده مردن بهتر از سر خم کرد و تن به به ذلت دادن است..‌.

انتشار یادداشت در کلانشهر به معنای تایید محتوای آن نیست و جهت اطلاع رسانی به مخاطبان منتشر می‌شود.