کلانشهر:ارتباط یکی از مهم ترین ابزار انسان از ابتدای پیدایش تا کنون بوده است. پست و فعالیت‌های آن یکی از مراکزی است که قدمتی طولانی در جوامع بشری برای ایجاد ارتباط داشته و در واقع پست، کهن‏‌ترین و گسترده‏‌ترین نوع ابزار ارتباطی بین مردم یک کشور با ساکنان دیگر سرزمین‏‌ها و مناطق جهان است.

نهم اکتبر مصادف با ۱۷ مهر، روز جهانی پست نامگذاری شده و علت نامگذاری این روز، سالروز امضای قرارداد برن و تشکیل اتحادیه کل پست در «برن» سوئیس است.

اتحادیه جهانی پست نخستین انجمن در جهت همکاری بین کارکنان بخش پست و از موسسات تخصصی وابسته به سازمان ملل متحد است که با تصویب معاهده برن در سال ۱۸۷۴ تاسیس شد؛ در واقع اتحادیه جهانی پست از نظر قدمت و سابقه دومین سازمان بین‌المللی جهانی محسوب می‌شود.

اکنون بیش از ۱۷۰ کشور، عضویت این اتحادیه را دارند و ایران نیز در ۲۲ مهر ۱۲۵۶ شمسی(۱۳ سپتامبر ۱۸۷۷ میلادی)، به عنوان بیست و نهمین عضو، به این اتحادیه پیوست.

قدمت فعالیت پست در ایران

طبق اسناد به دست آمده، کوروش کبیر از سیستم های پیام رسان تحت عنوان چاپارخانه استفاده می کرد.

در سال ۱۲۹۷ هجری قمری ناصرالدین شاه دستور داد تا موسسه پست آن روز به وزارت تبدیل شود و اداره آن را به امین الملک، وزیر وظایف و رئیس دارالشوراء سپرد.

ای نامه که می‌روی به سویش...

پس از صدارت امیرکبیر، تحولات تازه‌ای در پست کشور ایجاد گردید، فعالیت پستی کشورهای استعمارگر تعطیل شد و پیک های پست ایران، با نظم و نظامی تازه که امیرکبیر ایجاد کرده بود با سرعت و دقت بسیار، امور مرسولاتی را انجام می دادند.

امروز نیز پست جمهوری اسلامی ایران با بهره‌گیری از تکنولوژی‌های روز به عنوان‌ سازمانی کهن ولی پرمخاطب همچنان مشغول فعالیت است.

نامه‌های نانوشته روی کاغذ در بازار داغ ارتباطات مجازی

مانیا خانمحمدی که بانوی دهه پنجاهی است، در گفت‌وگو با ایسنا می‌گوید: یادم می‌آید زمانی که کودک بودم سر هر خیابان اصلی یک صندوق زرد رنگ بزرگ متعلق به اداره پست برای جمع آوری پاکت‌های نامه وجود داشت. آن روزها که هنوز فضای مجازی و موبایل نبود و ما هم مثل بیشتر خانواده‌ها تلفن ثابت نداشتیم، مادرم برای جویا شدن حال اقواممان که در شهرستان بودند، برایشان نامه می‌نوشت.

وی تصریح کرد: آن روزها من سواد خواندن و نوشتن نداشتم ولی برای خاله‌هایم نقاشی می‌کشیدم و مادرم آن را همراه برگه نامه در پاکت می‌گذاشت و بعد از تمبر زدن، با خوشحالی سر خیابان می‌رفتیم تا آن را در صندوق بیاندازیم، در واقع همیشه این کار بر عهده من بود و روی پنجه پا بلند می‌شدم تا دستم برای انداختن نامه به صندوق برسد.

این شهروند با یادآوری خاطرات شیرین دوران کودکی‌اش می‌گوید: راستش خیلی وقت است نامه ننوشته‌ام و با رونق گرفتن تلفن و ارتباطات در فضای مجازی، از این طریق با دوستان و خویشان در ارتباطیم ولی هنوز هم وقتی پستچی بسته‌های خرید اینترنتی را برایم می‌آورد، دلم برای روزهایی که پستچی زنگ در را می‌زد و نامه یا بسته‌ای از اقواممان که از شهرستان برایمان فرستاده بودند را تحویل می‌داد، تنگ می‌شود.

رضایت گیرنده؛ خستگی نامه‌رسان را به در می‌کند

شاهرخ شکری که کارمند بازنشسته اداره پست است و سابقه فعالیت در ادارات پست استان‌های تهران، گیلان و زنجان را طی مدت خدمت خود داشته، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: اگر دوباره قرار باشد شغل انتخاب کنم، وارد اداره پست می‌شوم چون فعالیت‌های متنوعی دارد و در واقع با کار کردن در این اداره وقتی کار ارباب رجوع را راه می‌انداختم یا در دوره‌ای که در بخش توزیع به عنوان نامه‌رسان فعالیت داشتم، نامه و یا بسته را به مشتریان می‌رساندم، لبخند رضایت آنها خستگی کار را از تنم، به در می‌کرد.