معصومه ابتکار معاون رئیس جمهور در دوره حسن روحانیدر یادداشت امروز خود در اعتماد حوادث اخیر را بررسی کرد.
8 سال سعی کردند دولت برآمده از رای مردم را ناکارآمد جلوه دهند و هر چهره موثری را به طریقی از دایره اثر خارج کنند. حالا دیگر کسی نمانده که در این وانفسا سخنش مقابل موجهای مهیب تبلیغات منفی خارجی و داخلی، سدی ایجاد کند.
در پس نفرتپراکنیهای سازمانی، دیگر گوش شنوایی نمانده تا اتفاقات خوب در کنار مشکلات 43 سال گذشته را بشنود. حالا دیگر نه دولتها، بلکه کل حاکمیت را ناکارآمد میدانند.
اغلب دلسوزان و پژوهشگران بر ضرورت گفتوگو تاکید دارند. تا قبل از این، گفتوگو را تبدیل به یک تابو کرده و جریان نواصولگرایی آن را ارمغانی غربی تلقی میکرد. از دلایل هجمه سنگین به رییسجمهور خاتمی نیز بیگانه دانستن مفهوم گفتوگو بود. این تقابل بیپشتوانه و بدون اندیشه، فرصتهای فراوانی را از کشور گرفت و سبب فرسایش زیادی شد.
حالا برخی «خشم و امید» را به عنوان عوامل محرک این نسل میدانند. این تلقی میتواند فرصتی برای تفکر و عمل سیاستگذاران باشد؛ به شرطی که بخواهند «ببینند» و برای توقف این شکاف و تزلزل اجتماعی اقدام کنند و با توجه به اقتضائات نسل جوان کشور، به سمت آینده دهه هشتادی هاحرکت کنند.