پایگاه خبری کلانشهر/ غفار تشکری شاد: احتمالأ با خواندن این تیتر ابتدا به نگارنده مطلب شک کرده اید و در گفت و گوی درونی او را مورد شماتت قرار داده اید. 

شاید کمی تأمل در سطور پیش رو این برداشت اولیه را اصلاح نماید.نیک می دانیم که همواره چه در تعالیم دینی و چه در آیین و سنن و عرف دروغ به عنوان بالاترین گناهان و زشت ترین پدیده های انسانی شناخته شده و می شود.اما قاعده ای نانوشته بیانگر آن است که حتی بیان و ابراز دروغ، در وهله نخست سخت بوده و به محلی برای جدال سوپر ایگو و اید یا ساده تر بگوییم «وجدان فرد و خود فرد» تبدیل می گردد، به محض انجام آن با قبول همه استرس ها و اضطراب ها شرم اخلاقی آن در ذهن شکسته شده و فرد توانایی تکرار آن را دارد،چه بسا که در برخی مواقع برای حفظ دروغ اولیه و روبه رو نشدن با خطرات احتمالی دروغ های بعد بزرگتر و بی شرمانه تر بیان می گردد.این چند خط مقدمه ای اجمالی بود بر وضعیت فعلی ورزش کشور که شاید اطلاق نام «امپراتوری دروغ» به آن پر بیراه نباشد.در این شبکه اختاپوس گونه دروغ، مدیرانی سالم هم به ناچار یا همگام شده و با سکوت و چشم بستن بر این جریان به آن کمک مینمایند و یا به نشانه اعتراض بر می خیزند که قطع به یقین پس از مدتی از این چرخه به اشکال مختلف خارج می شوند.

این روزها فوتبال باشگاهی کشورمان هدایت این جریان را به تنهایی و با پوشش خبری بیشتر بر دوش می کشد.مدیران باشگاهی که برای حفظ صندلی خویش به هر ریسمانی با محوریت دروغ چنگ می زنند،بازیکنانی که برای داشتن صفر بیشتر در قرارداد چنان دروغ را بیان می کنند که دیگران از تواضعشان شرمنده می شوند،مربیانی که مصاحبه  مکتوب و موجود خودشان را کتمان می کنند و دلالانی که به واقع موتور حرکتی این جریان هستند،هوادارانی که امروز زنده باد و فردا حیا کن سر می دهند نیز به شکلی در این جریان سهیم اند.و فوتبالی که در نهایت باید منبع لذت و سرگرمی و کسب درآمد به شکل حرفه ای باشد جز نفرت و توهین و دروغ  چیزی به منصه ظهور نمی رساند.

البته بی انصافی است که ورزش را مبرا از جامعه فعلی و فرهنگ حاکم بر آن بدانیم،ریزبینانه اگر نگاه کنیم و البته متهم به سیاه نمایی و بازی در زمین دشمن فرضی نشویم کدام قسمت از این جامعه را می توان به سرزمین بدون دروغ تشبیه کرد؟ کجای آموزه هایمان اشتباه کره ایم که ایچنین دروغ می کاریم و نفرت برداشت می کنیم؟ جامعه ای که باید نماد سلامت و سبک زندگی درست باشد چنان به دروغ آغشته است که به گمان هیچ راه حلی برای تطهیر آن در دست نیست، چنین خانه ای آیا سالم و رو به توسعه است؟

بهتر است دلخوش به پیام های اخلاقی بی تاثیر و شعار پر طمراق فرهنگ سازی نباشیم. که البته اگر از نحوه ساختن یک فرهنگ مطلع بودیم هرگز با توجه به وضعیت موجود این واژه را به کار نمی بردیم.

شاید نیاز باشد کمی به حرفهایی که تیتر قشنگی دارد توجه نکنیم و ریشه یابی درست بر این قضیه داشته باشیم، مطالبه کنیم که آیا واقعأ اراده برای مقابله با این سونامی دروغ وجود دارد؟ که البته با توجه به شواهد موجود-مثل مدیریت بحران که به وقت بحران تنها از هموطنان خواست دعا کنند!- در این مقوله هم باید دست به دعا شویم که اینبار سیلی از دروغ شهر را ویران نکند چون بالای شهر و پایین شهر هر دو آسیب سختی خواهند دید..