اختصاصی پایگاه خبری کلانشهر/ امیر سقا: از دهه هفتاد موسیقی ایرانی شروع به افول کرد.آن دهه برای فراموشی غم و اندوه حاصل از جنگ جامعه روی به موسیقی پاپ که عمدتا شامل ریتمی شاد و موضوعات عاشقانه میشود روی آورد اما بعد از چند سال حاصل آن نوعی موسیقی مبتذل بود به طوری که موسیقی از حالت معنوی خارج و همچون لباسی برای ظاهر شد.

در این دوره تعریف از هنرمند عوض شد و هنرمند آرمانی تبدیل به هنرمند موفق شد.این نوع هنرمند بدون علم کافی و سابقه درخشان رکورد فروش بلیت را جا به جا و آن را در افتخارات خودش ثبت میکند.

برای درخشش هنرمند موفق نیاز به تبلیغ امری واجب بود که این کمبود با ورود تاجران به خوبی جبران شد.با این شرایط هنرمند موفق میتواند با استفاده از هزینه های بالا خودش را بیش از پیش مطرح کند و آثار آشفته خودش را راهی بازار کند.

به هر اندازه که موسیقی ایرانی از اشعار عرفانی بهره میبرد و نوازنده و خواننده از عمق وجود خودش برای هنرش استفاده میکرد در آن سو به دلیل زندگی ماشینی و بی حوصلگی مردم حاضر به شنیدن موسیقی سنتی نشدند و روی به موسیقی خوش آب و رنگ پاپ با هنرمندان عروسکی آوردند.از آن پس شنونده با شاعر همزاد پنداری نکرد و صدای گوارای ساز به گوش نیامد و خبری از تکنیک خوانندگی نبود.

البته موسیقی ملی هر کشور نیاز به حمایت داخلی دارد پر واضح است وقتی مردم در رسانه های داخلی سازهای ایرانی را نمیبینند و با بزرگان موسیقی آشنا نمیشوند چه گونه میتوانند به اصالت موسیقی ایرانی عادت کند.

به هر حال موسیقی ایرانی نیاز به توجه بیشتر و موسیقی پاپ رایج نیاز به اصلاح اساسی دارد.در غیر این صورت جامعه بیشتر در منجلاب حاضر موسیقی فرو میرود.

انتشار یادداشت در کلانشهر به معنای تایید محتوای آن نیست و جهت اطلاع رسانی به مخاطبان منتشر می‌شود.