اختصاصی کلانشهر :فاطمه صابری- پگاه نوری سال‌ها برای تیم فوتبال زنان ملوان بندر انزلی بازی کرد. در سال‌های خوب و بد ملوان کنار بندرنشینان ماند و جنگید. او مانند برادرش در پست هافبک بازی می‌کرد و برخلاف بسیاری از ورزشکاران زن ایران این شانس را داشت که خانواده‌اش حامی فوتبال حرفه‌ای او بودند.

اینکه حضور پژمان نوری به عنوان برادرِ پگاه و بازیکن مشهور در ملوان و تیم پگاه رشت و پرسپولیس تاثیری در نوع نگاه خانواده داشته یا نه، حتما داشته؛ اما در کنار این موضوع علاقه وافر مردم انزلی به ملوان و فوتبال را هم نباید فراموش کرد.

پگاه نوری در مصاحبه‌ای گفته بود که همسرش هم طی سال‌های گذشته مشوق و همراهش برای ادامه مسیر حرفه‌ای فوتبالش بوده و دخترش هم مانند مادر و دایی درآکادمی ملوان مشتاقانه در حال تمرین فوتبال است تا نسل بعدی خانواده نوری‌ها هم در ملوان نقش داشته باشند.

نکته تاثر برانگیز ماجرا اما محدودیت‌های نانوشته در ورزش ایران است. جایی که سال‌هاست زنان اجازه حضور در استادیوم‌های ورزشی و تماشای بازی مردان را ندارند.از این ناراحت کننده‌تر اما وضعیت فوتبالیست‌هایی مانند پگاه نوری است که حدود 2 دهه در فوتبال زنان حضور داشتند و در تیم‌های مطرحی مانند ملوان هم بازی کردند اما پدر، برادر،همسر،دایی،عمو و دیگر اقوام با جنسیت مَرد هرگز امکان تماشای بازی‌های آنها را نداشتند. حضور تماشاگران زن هم تا سال‌ها برای دیدن بازی‌های زنان ممنوع بود و اجازه حضور زنان در ورزشگاه‌های ایران برای دیدن بازی‌های زنان هم امری سلیقه‌ای در نقاط مختلف ایران است.

هرچند پگاه و مادر و خواهرانش هرگز نتوانستند بازی‌های پژمان را در ورزشگاه از نزدیک تماشا کنند اما حداقل از طریق تلویزیون می‌توانستند سال‌ها هنرنمایی و تلاش پژمان را ببینند و به او افتخار کنند. موضوعی که قطعا به برادر انگیزه‌ی وافری برای ادامه کار می‌داد.

این تجربه برای مریم ایراندوست بازیکن و مربی سابق ملوان و فعلی سپاهان اصفهان هم به نوعی تکرار شد و پدرش نصرت ایراندوست که سال‌ها برای تیم فوتبال مردان ملوان بازی و مربیگری کرد و حتی به عنوان مشاور و مربی در کنار تیم فوتبال زنان این شهر بود اما در ورزشگاه‌های ایران اجازه نداشت تا افتخارآفرینی‌های دخترش را ببیند.

سارا قمی دیگر بازیکن صاحب نام ملوان بود که بعد از سال‌ها خانم گلی مسابقات لیگ زنان هرگز پدری که مشوقش بود و برادر و دیگر مردان اقوام را روی سکوها ندید.این لیست طولانی تر از بازیکنان زن ملوان است و طول و عرضی به اندازه تمام تیم‌های ورزشی زنان ایران دارد.

امروز که پگاه نوری بعد از 17 سال فوتبال در ورزشگاه سیروس قایقران انزلی کفش‌هایش را آویخت،(گزارش تصویری را اینجا مشاهده کنید) بالاخره درِ ورزشگاه به روی همسرش و همچنین برادرش پژمان نوری به عنوان مدیرعامل ملوان باز شد. البته که نه برای دیدن بازی پگاه؛ پژمان دقایقی کوتاه در مراسم خداحافظی خواهرش او را درآغوش گرفت و عکسی به یادگار با پگاه و تیم دختران گرفت. همسرش اما در کنار تونل ورودی ورزشگاه از دور نظاره‌گر همسرش شد و حتی اجازه حضور در مراسم خداحافظی او را هم نیافت.

اندوه و حسرت‌های این چنین که برای چند نسل از ورزشکاران زن ایران وجود داشته تا ابد قلب‌شان را خواهد فشرد اما کسی توضیح نخواهد داد که وقتی بازیکنان زن با لباس‌های کاملا پوشیده مشغول ورزش هستند و گاهی هم گزیده‌ی بازی‌های زنان از تلویزیون پخش می‌شود و مقامات کشور در مدح ورزش حرفه‌ای زنان سخن می‌گویند و هنگام موفقیت‌هایشان بیانیه‌های بلند بالا صادر می‌کنند چرا باید دور از چشم اعضای خانواده و تماشاگران مرد بازی کنند و لذت فعالیتی سالم و انگیزه‌بخش برایشان به حسرتی ابدی تبدیل شود.