اختصاصی کلانشهر: مردم روستای موشنگاه سنگر که در 30کیلومتری رشت زندگی می‌کنند یکی از بزرگترین زخم خورده‌های زباله هستند.آنها بواسطه نزدیکی به سراوان رشت که حدود 4دهه است به محل دفن غیراصولی زباله‌های چند شهر گیلان تبدیل شده، زندگی‌ای پر از مشکل در زمینه بهداشت آب و خاک و سلامت ساکنان داشته‌اند.

روز جمعه تعدادی از ساکنان این روستا در کنار اعضای گروه مردم نهاد «سرزمین ایده آل ما» حاضر شدند تا علاوه بر جمع آوری نمادین زباله از چند نقطه موشنگاه، آموزش تفکیک زباله از مبدا را ببینند و یاد بگیرند که چگونه در روستا می‌توان زباله‌های تَر را به کودهایی ارزشمند برای باغ و باغچه تبدیل کرد و زباله‌های خشک را هم بعد از تفکیک و جمع آوری به افراد و ارگان‌های ویژه جمع آوری این کار تحویل داد.
در این گردهمایی به جز فعالان محیط زیست و ساکنان روستا تعدادی از مدیران مرتبط استانداری و شهر سنگر هم حضور داشتند و وعده دادند که این طرح در روستاها و شهرهای دیگر گیلان هم اجرا می‌شود.
گیلان مدتهاست با بحران محیط زیستی روبه رو است. بارها از سوی مدیران مختلف اعلام شده است که برای دفنگاه زباله سراوان و شهرهای مختلف گیلان که هر کدام یک سروان کوچک هستند اعتبار مالی میلیونی و میلیاردی در نظر گرفته شده است. و یا مسئولان در حال انجام کار برای دفن بهداشتی زباله‌ها هستند. پروژه‌هایی که البته تا اینجای کار بیشتر از آنکه سرانجام موفقی داشته باشد در حد وعده و یا گام‌های کوچک باقی مانده است.
موضوعی که باید مورد توجه و در سطح وسیع در دستور کار قرار بگیرد تا پروژه بهسازی سراوان رشت، زرجوب و گوهررود،تالاب انزلی و رودخانه‌ها و تالاب‌های نابود شده گیلان به نتیجه برسد همین قدم درست برداشته شده در موشنگاه سراوان رشت است. تا وقتی روستاییان و شهرنشینان گیلان تفکیک زباله از مبدا را در حد رعایت بهداشت فردی مانند مسواک زدن،حمام کردن و حتی غذا خوردن برای زنده ماندن ندانند می‌توان پیش بینی کرد که پروژه‌های مختلف پیرامون زباله نتیجه لازم را نخواهد داشت.
باید از مسئولیت پذیری و تجربیات گروه‌های مردم نهادی مانند سرزمین ایده آل ما، جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست گیلان و دهها گروه فعال در استان، برای آموزش و اجرای سراسری آموزش تفکیک زباله از مدارس تا خانه به خانه روستاها و شهرهای گیلان استفاده کرد. گام‌هایی که البته از دهه 80 در گیلان توسط گروه‌های مردم نهاد برداشته و در چند روستا تجربیات موفقی هم داشته‌اند. اما به دلیل آنکه موضوع محیط زیست هرگز در زمره اولویتهای مدیران نبوده،شاهد تداوم این آموزش‌ها و فراگیری آن در سطح استان نبودیم.در حالی که مهم‌ترین مرهمِ زخم‌های عمیق و عفونی بدن گیلان عزیز برای امکان ادامه‌ی زندگی ما و فرزندانمان تولید کمتر زباله و تفکیک زباله از مبدا است.