خام خوری محض، جامعه محلی که تنها بدون توجه به ارزش های زایل شده مناظر و چشم انداز منطقه، تنها در رقابت برای زدن بنر برای اجاره ملک یا فروش آن ها هستند. عنوان های پُرطمتراق چون دریاچه عروس، بام سبز، بهشت پنهان. حجم زباله. بلبشوی کامل در حوزه گردشگری طبیعت محور در کشور جاری است.

تنها شاید در برخی از محدودهای جهانی یا محیط زیستی اندکی نظام و مدیریت به چشم می خورد. البته مثال نقض آن هم زیاد است. به عنوان ِمثال تنها پارک ملی آبی خشکی ایران، بوجاق را نگاه کنید. نمونه کامل خام خوری در عرصه گردشگری است. روزمرگی، بخور و بزن. هیچ تفکر پایداری در عرصه بهره بردن از منابع و جاذبه های طبیعی ایران نیست. دشت های گل، آبشارها، تالاب ها، سواحل، مناظر، چشم اندازهای طبیعی، یکی می بُرد، یکی می سازد یکی کرایه می دهد.

قلیان سراهای دایی ها به همه شکل و هرگونه مقیاس، تنها سازه هایی هستند که قارچ گونه به عنوانِ امکانات رفاهی در این مناطق رشد می کنند. مسیر قلعه رودخان نمادی است از نقش قلیان سراها در گردشگری ایران. دریغ از وجود یک سرویس بهداشتی آبرومند، بهداشتی و اسلامی. انگار تمام آنچه به عنوانِ امکانات گردشگری در بسیاری از مناظر و منابع طبیعی ایران است غیر از یک جاده و کافه های بومیان نیست. تصویر مربوط به دریاچه عروس. حجم زباله، کچلی چمنِ اطراف دریاچه، خدشه های عمیقی بر پیکره منظر است!! با حذف هرکدام از اجزای یک چشم انداز به عنوانِ یک کل، کارکرد زیبایی شناختی آن از بین می رود. منظره زشت پرده ها را نگاه کنید اینجا دریاچه عروس است. انگار جامعه عروس را پینه بسته اند.

زشتی منظر، هرج و مرج، گردشگری این روزها ما، گردشگری اینستاگرامی است که همچون هجوم توده ای ملخ که به هر منطقه ای زیبا تکه های بهشت را جستجو کرده و هرجا را به تباهی می کشاند. هجوم هجوم هجوم، خام خوری، و دیگر هیچ. گردشگری که قرار است ارزآور باشد، دردآور است...

*پژوهشگر و دانش آموخته دکترای آب و هواشناسی