کلانشهر: محققان دانشگاه لیدز بریتانیا دریافتند وقتی پدران به طور منظم با فرزندان ۳ ساله خود به این روش‌ها ارتباط برقرار می‌کنند، بچه‌ها در مدرسه در ۵ سالگی بهتر عمل می‌کنند. همچنین این کودکان در ارزیابی‌های کلیدی در سن ۷ سالگی نمرات بالایی داشتند.

این مطالعه نشان داد در حالی که پدرها بر پیشرفت تحصیلی تأثیر داشتند، مادران تأثیر بیشتری بر رفتارهای عاطفی و اجتماعی بچه‌ها داشتند.

بر اساس این مطالعه که هزاران خانواده دو والدی را مورد بررسی قرار داد، حتی فقط ۱۰ دقیقه صرف وقت در روز با کودک تفاوت ایجاد می‌کند.

به گفته محققان، بازی پدر با کودک از کیفیت قوی‌تری برخوردار است. بازی‌هایی که با بچه انجام می‌دهد کیفیت متفاوتی دارد. آنها کمی هیجان انگیزتر هستند و بازی‌های فیزیکی بیشتری دارند. این بازی‌ها شامل بالا نگه داشتن نوزاد بالای سر، قلقلک دادن نوزاد، دوچرخه سواری با پاهای نوزاد است. از اینرو کودک بیشتر احتمال دارد که بخندد. مادران بیشتر درگیر بازی‌های کلامی تکراری هستند.

بنابراین یکی از والدین معمولاً بر امنیت تأکید می‌کند و از کودک در برابر خطر محافظت می‌کند. و دیگری اغلب استقلال را ترویج می‌کند و کودک را تشویق می‌کند تا به کاوش و ریسک کردن و تلاش برای حل مستقل مشکل بپردازد. آنها مزایای منحصر به فردی را ارائه می‌دهند و یکدیگر را تکمیل می‌کنند و با اکثر نظریه‌های رشدی که نیاز به تعادل فعالیت‌ها دارند، مطابقت دارد.