با تشکر از رئیس علوم پزشکی گیلان بابت تشویق به فرزندآوری

لطفا تجهیزات خراب بیمارستان های رشت را هم تعمیر کنید 


۱۴۰۲/۰۸/۲۷ - ۱۸:۰۴ | کد خبر: ۳۸۵۳۹ چاپ

آشوبی رئیس دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی گیلان به طور مداوم نسبت به پیری جمعیت در گیلان و کاهش زادآوری هشدار می‌دهد آیا او امکانات علوم پزشکی را در حفظ جانِ جمعیت فعلی کافی می‌داند؟

لطفا تجهیزات خراب بیمارستان های رشت را هم تعمیر کنید 
اختصاصی کلانشهر: هشت مرکز آموزشی و درمانی دولتی در رشت مرکز استان گیلان این روزها حال و روز خوشی ندارند.17 شهریور، دکتر حشمت، امیرالمومنین، الزهرا، ولایت، پورسینا، رازی و شفا که جملگی مراکز «آموزشی و درمانی»‌اند.

اما به دلیلِ عدم وجود یک بیمارستان جامع دولتی در رشت، این مراکز تنها ارگان‌های دولتیِ در دسترس برای حدود 800هزار جمعیت ساکن رشت و در واقع بیش از دو و نیم میلیون جمعیت استان گیلان هستند. چون بیمارستان‌هایی مانند حشمت (قلب)،شفا (اعصاب و روان)،ولایت (سوانح و سوختگی) پورسینا (تروما)،امیرالمومنین (چشم پزشکی) و... تنها مراکز تخصصی در گیلان و حتی مورد استفاده‌ی شماری از ساکنان استان‌های همجوار هستند.

اما امکانات تشخیصی و تجهیزات پزشکی تعدادی از این مراکز درمانی همواره ناکافی بوده و طی سال‌های اخیر به دلیل مشکلات حاکم بر اقتصاد ایران و بویژه

حذف ارز 4200 تومانی از بخش سلامت توسط دولت رئیسی، تعداد زیادی از بیمارستان‌ها نه تنها امکان نوسازی و خرید دستگاه‌های مدرن پزشکی را نداشته‌اند بلکه برای تامین هزینه تعمیر تجهیزات پزشکی هم با مشکلات عدیده روبه رو شده‌اند.

به طور مثال تعدادی از دستگاه‌ها و تجهیزات چند مرکز درمانی دولتی در رشت به دلیل نقص فنی در انتظار تعمیر است اما به دلیل نبود تکنسین و همچنین هزینه‌ی بالای تعمیرات، دستگاه‌ها بدون استفاده رها شده و به بیماران عاصی،آدرس مراکز خصوصی و یا تهران را می‌‌دهند.

طبق مشاهدات، تعدادی از بیماران دارای پرونده جراحی در بیمارستان‌های پورسینا، امیرالمونین، حشمت و ... برای انجام مراحل تشخیصی شامل گرافی، اسکن و مواردی شبیه آن به مراکز خصوصی ارجاع داده شده‌اند.

دستکم طی دو ماه گذشته یکی از دستگاه‌های اسکن چشم بیمارستان امیرالمونین در انتظار تعمیر است و تعدادی از بیمارانِ در انتظارِ جراحی باید برای انجام مقدمات جراحی چشم به مراکز خصوصی مراجعه کنند.
undefined

بخشی از تجهیزات بیمارستان پورسینا هم حال و روز خوبی ندارد و روزانه بخش پذیرش و یا اپراتورهای دستگاه‌های تشخیصی باید پاسخگوی بیماران عصبانی از شرایط موجود باشند.

طبق اطلاعات رسیده به کلانشهر از سوی بیمارانی که به مرکز آموزشی و درمانی قلب حشمت رشت مراجعه کرده‌اند، تجهیزات مربوط به عمل ابلیشن قلب (سوزاندن رگ قلب) برای پزشکان متخصص آن بخش غیر قابل استفاده شده و پزشک و بیماران مراجعه کننده همچنان در انتظار تعمیر تجهیزاتی هستند که به متخصص قلب امکان بررسی‌های الکتروفیزیولوژیک قلب بیماران را می‌دهد.

اینکه محمدتقی آشوبی متخصص جراحی عمومی و فلوشیپ جراحی عروق که در حال حاضر در سمتِ رئیس دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی گیلان مشغول فعالیت است از مشکلات برشمرده مطلع نباشد غیر قابل باور است.

چگونه باید پذیرفت که رئیس دانشگاه علوم پزشکی گیلان به اندازه کافی از وضعیت مالی اکثر مراجعه کنندگان به بیمارستانهای دولتی مطلع نباشد.

آشوبی بیشتر از هر کس می‌داند «زمان» در درمان نارسایی‌های قلبی دارای چه اهمیتی است. آیا می‌توان به بیماری که دچار ریتم نامنظم قلب است و چند بار بیهوشی ناشی از نوسانات قلبی را تجربه کرده و امکان پرداخت هزینه حدود 30/40 میلیون تومانی این خدمات را در بیمارستان‌های خصوصی ندارد بارها و بارها توصیه کرد«فعلا صبوری کن شاید ماه دیگر دستگاه مربوطه در بیمارستان حشمت تعمیر شد» و بعد از چند بیمار در نوبت،به وضعیت شما هم رسیدگی می‌شود!

 دکتر آشوبی رئیس دانشگاه علوم پزشکی گیلان در اکثر اظهار نظراتش دغدغه پیری جمعیت گیلان را دارد که قابل ستایش است. اینکه او در اغلب سخنرانی‌هایش از لزوم فرزندآوری زنان می‌گوید و حتی نخستین انتظار از بانوان مسلمان و دغدغه‌مند را فرزندآوری و تربیت آنها معرفی می‌کند(بیشتر بخوانید) باز هم با توجه به شرایط موجود در ایران، قابل درک است. اما آیا، این مدیر نباید از همان افرادی که چنین دستورالعمل‌هایی برایش صادر می‌کنند درخواست کند که نسبت به فراهم‌سازی امکانات حداقلی برای حفظ همین جمعیت گیلان اقدام شود؟

آشوبی به طور مداوم نسبت به پیری جمعیت در گیلان و کاهش زادآوری هشدار می‌دهد و می‌گوید که سالانه باید ۳۲ هزار تولد در گیلان انجام شود تا جمعیت فعلی ما حفظ شود آیا او امکانات علوم پزشکی را در حفظ جانِ جمعیت فعلی کافی می‌داند؟

بیمارانی که مراکز دولتی در رشت آنهم از نوع آموزشی را برای درمان خود انتخاب می‌کنند در اکثر موارد فاقد بیمه درمانی تکمیلی هستند و به دلیل هزینه‌های سنگین قادر به حضور در مراکز خصوصی نیستند آیا رواست نسبت به نیازهای سلامتی و حفظ جان این افراد بی توجهی شود؟