فرصتی دست داد تا به همراه یکی از دوستانم اندکی در فضای هنرِ عکاسی قدم بزنم و از پنجره ی نگاه عکاسان به مفهوم «انتظار» بیاندیشم.

 هر گام در نگارخانه ی مارلیک می توانست شما را با یک هنرمند، هم افق کند و یا با ایده ای ناب گره بزند. اما در چشم اندازی کلی تر، هر تصویر بازنمایی یا ظهور مجدد اندیشه های یک گروه از جامعه بود به خصوص برای من که افقی جامعه محور (آن هم از نوع سیاسی اش) را پیش رو دارم. به هرحال می خواهم راوی دنیای تعدادی از عکس هایی باشم که برآمده از دل جامعه ی گیلان است.

از مجموع حدود بیست عکسِ آویخته در نمایشگاه حدود چهل درصد به احساسِ و تجربه ی حیوان از انتظار پرداخته بودند نگاه گربه ، اسب، کبوتر، مرغ ماهی خوار و کلاغ به دوردست ها و گاه به تکه های نان و دان، به خوبی روایت گر «انتظار» بود؛ انتظاری که کمتر به چشم می آید اما نقطه عطف مهمی برای هر انسان به منظور هم آغوشی با جهانی ست که در آن پرت شده ایم.

احتمالا اگر در دهه هفتاد نمایشگاهی با این مفهوم را برای بازدید انتخاب می کردیم با تصاویر بیشتری مواجه می شدیم که درپی به تصویرکشیدن انتظارِ انسان از آسمان بودند آسمانی که وجهی الهیاتی اش بر وجه طبیعی اش غالب بود اینجا اما یک انسانِ سر به مُهر یافتیم.

در میان ازدحام عکس ها یک تصویر، حدیثِ عکاسی عاشق از چشمان معشوق را روایت می کرد؛ شاید بازنمایی یک فرصت بود تا «انتظار»!

 از آن تصویر که عبور می کردیم ظرافت یک عکاس را دیدم که گره خوردن قطره ی کوچک برف با چوبِ باریک را قاب گرفته بود. خیلی دوست داشتم از عکاسش بپرسم مگر قطره ی برف هم «انتظار» می فهمد؟ به قول ماری (یکی از عکاسان نمایشگاه) هر عکس حاوی داستان های کوتاه و بلند، تودرتو و... است که گاه فقط ما یک لایه از انتظار را در می یابیم.

تصویر سه زنِ عاشقِ منتظر با چادر مشکی در یک قاب هنوز هم برایم مبهم مانده است؛ تصویری که شاید منتظر روایت شدن بود تا روایت کردن!

به هرحال مصادف با حضور پرشور مسافران در گیلان در گوشه ای از رشت زیبای مان عکس هایی به نمایش درآمد که نه تنها بازتاب جامعه بلکه دریچه ای رو به هنر بود.

* دکتری جامعه شناسی سیاسی