کلانشهر _ مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: خبر سقوط هواپیمای اوکراینی و جانباختن بیش از 100 تن از هممیهنان ما به تنهایی میتوانست مهمترین و غمبارترین خبر این روزها باشد چندان که هر بار که هواپیمایی دچار سانحه میشود غالب روزنامهها تمام صفحۀ اول خود را به تصویر لاشۀ هواپیما اختصاص میدهند و اگر موجود نباشد اضطراب و اندوه منتظران و بستگان را به تصویر میکشند.
از صبح جمعۀ گذشته اما که خبر ترور سردار سلیمانی با موشکهای پهپاد آمریکایی در فرودگاه بغداد منتشر شد و بعد هم موجی از احساس نفرت و خونخواهی و در کنار آن بیم جنگ درگرفت هر خبر دیگر تحتالشعاع در نظر آمد و یک روز قبل از سانحۀ سقوط نیز ده ها تن از تشییع کنندگان در کرمان جان خود را از دست دادند و در این فضا و ساعاتی پس از خبر انتقام موشکی ایران و حمله به پایگاه عین الاسد در عراق، این خبر منتشر شد که هواپیمای اوکراینی در نزدیکی شهریار دچار سانحه شده و مسافران آن جملگی جان باخته اند.
در نگاه اول تصور می شد مسافران خارجی باشند و اگر کشور ما پذیرای گردشگران انبوه می بود، محتمل بود اما اندکی بعد روشن شد که تنها 32 نفر غیر ایرانی بوده اند.
هر چند که وقتی بحث جان آدمیان در میان باشد، ایرانی و غیر ایرانی ندارد اما طبیعی است که مرگ هموطنان، اندوه مضاعفی در پی دارد و وقتی آگاه میشوی جمعی از اینان، دانشآموختگان یا دانشجویان بهترین دانشگاه های ایران و کانادا بوده یا همسران در کنار هم یا مادر و دختر یک نویسنده و موارد دیگر در میان شان بوده اند بیشتر و بیشتر می شود. (مطابق آخرین خبر 15 نفر از قربانیان، دانش آموخته دانشگاه " شریف" اند و 7 تن فارغ التحصیل علم و صنعت).
انسان، البته انسان است و جان آنان که در سانحه تصادف اتوبوس جاده فیروزکوه قربانی شدند نیز شیرین بوده است و اندوه سوگ انان برای خانواده هاشان کم از قربانیان هواپیما ندارد. با این حال سانحه هوایی خبرساز تر می شود و مرگ جمعی از نخبگان توجه افزون تری برمی انگیزد.
از این رو وقتی می شنوی «آیدین مرتب» و همسرش «آیدا فرزانه» دو هموطن کُرد و سنندجی ما که در سانحۀ هواپیما کشته شدند، هر دو دکتری دانشگاه تکنولوژی «کبک» داشتهاند کاممان تلختر می شود.
11 تا 18 دی، اول تا هشتم ژانویه و تعطیلات سال نو در کشورهای غربی است و ایرانیان مقیم یا در حال تحصیل در خارج کشور از این فرصت استفاده می کنند و به دیدار خانواده می آیند. از این رو می توان گفت تعطیلات تراژیکی برای آنان رقم خورد.
برای این که بدانیم حوادثی از این دست چقدر تلخ است کافی است به یاد آوریم که همین چند روز قبل- 12 دی ماه- بیست و چهارمین سالگرد سانحه تصادف مینیبوس دانش آموزان در سال 1374 بود و یکی از رسانه ها سراغ پدر 80 ساله یکی از محصلان رفته بود و او گفته است همچنان برای «فتانه» - باقری صدر- هر شب می گرید. آری، هم چنان و بعد از 24 سال. همان سانحه که روزنامۀ همشهری در اوایل انتشار خود تمام صفحه نخست را به خبر و تصویر آن اختصاص داد.
در سانحۀ چهارشنبه صبح هواپیمای اوکراینی نخبگانی از دانشگاه صنعتی شریف و علم وصنعت و در حال ادامه تحصیل یا زندگی در کانادا جان باختند و در میان آنان، همسر و فرزند یک داستاننویس هم بودند. حامد اسماعیلیون- دندان پزشک ایرانی مقیم کانادا- که « آویشن، قشنگ نیست»، «توکای آبی» و «دکتر داتیس» از جمله آثار اوست و برنده جایزۀ بنیاد گلشیری هم شده است.
هر چند هیچ یک از قربانیان را نمیشناسم اما شاید به خاطر دلمشغولیهای قلمی با این نویسنده همدلی بیشتری دارم و از این رو نوشتهای از او و تصویر خانوادگیشان را برای بیان عمق این فاجعه کافی میدانم:
«برای به خاک سپردن آرزوهای "پریسا"یم و چشم های "ریرا"یم عازم تهرانم. در میان ما سه نفر، عاشقانه های زیادی هست که تا مرگم پیشم می ماند و آن را عریان نخواهم کرد. امیدوارم آن روز زودتر برسد. هیچ از چند چون پرواز اوکراین نمی دانم و می روم که آن چشم های درخشان را به خاک بسپارم. توان پاسخ گویی به هیچ پیغامی را ندارم و راهی هیچستانم. مرا ببخشید.»
انتشار یادداشت در کلانشهر به معنای تایید محتوای آن نیست و جهت اطلاع رسانی به مخاطبان منتشر میشود
نظر شما:
مردان سال گذشته بیشتر از زنان فوت کردند