کلانشهر _ سوگند حسین‌پور: مدت زیادی است که با وجود پیشرفت های صنعتی و کشاورزی دیگر برای رفع گرسنگی مجبور به شکار حیوانات نیستیم اما شکار کردن به عنوان یک تفریح لوکس و گران همچنان جایگاه خود را میان علاقمندان حفظ کرده است.

دیوارکوب‌هایی از سر گوزن، قوچ یا کل با تفنگی دولول کنار در آن‌ها و یا عکس با جسم بی جان شکار با نگاهی فاتحانه، گویی به عنوان وسیله‌‌ای برای تداعی قدرت و ثروت استفاده می‌شود.
اگر در فصل مناسب سری به بازارهای محلی زده باشید، می‌توانید شاهد فروش پرندگان مهاجری که به صورت غیرقانونی شکار شده‌اند و برای مصرف عمومی فروخته می‌شوند، باشید. همچنین فروش خرس، روباه و پلنگ برای نگهداری در خانه که باعث شگفتی و‌ تأمل است. بازارهایی که بدون مجوز اما در سایه‌ی حمایت بعضی‌ نهادها هر ساله برپاست و حتی انتقاد از آنها برخورد شدیدی از سوی فروشندگان را به همراه دارد.

این درحالی است که در فتوای مراجع تقلید شکار با هدف تفریح و تفنن حرام اعلام شده است اما با این حال سازمان حفاظت محیط زیست به صدور مجوزهای شکارادامه می دهد.
این موضوع همواره موافقان و مخالفان خود را داشته است که اکثر موافقان ذی‌نفع این جریان هستند و مخالفان که با تشکیل ان‌جی‌او ها و با هشتگ‌‌هایی مانند‌ «نه_به_شکار»‌‌ به گونه‌‌ای سعی در از میان بردن این تفریح باستانی دارند و به دنبال حفظ حیات وحش از آسیب‌های شکارهای بی رویه‌اند.
ایران از نظر محیط زیست به عنوان کشوری شکننده و در معرض خطر شناخته می‌شود و با این حال هر ساله شاهد صدور مجوز شکار برای گونه‌هایی هستیم که در طبقه بندی سازمان حفاظت محیط زیست از گونه‌های حمایت شده هستند و صدور مجوز شکار برای آنان بر خلاف قوانین بین‌المللی‌ است.
ادعای غیر منطقی مسئولان محیط زیست مبنی بر صدور مجوز در راستای تعدیل جمعیت، اصلاح نسبت جنسیتی حیات وحش و یا شکار حیوانات مریض و دارای ژن‌های معیوب، همچنین مقایسه غلط ایران با کشورهای دیگر از جمله معضلاتی است که برای توجیه صدور مجوزها عنوان می‌شود. در حالی‌ که بررسی‌های کارشناسانه و دقیق در این راستا صورت نمی گیرد.
چه چیزی باعث می‌شود انسان نسبت به زیستگاه خود بی‌رحم باشد، تنها امیال و منافع شخصی را در نظر بگیرد و در حالی که خود را حامی محیط زیست می‌داند دست به تخریب آن بزند؟!
قبل از انقلاب نیز شاهد صدور مجوز شکار بوده ایم اما با ارزیابی دقیق از جنسیت، تعداد و نوع گونه های زیستگاها، شکار‌ها به صورت کنترل شده انجام می‌شد. امری که امروزه به دلیل عدم وجود کارشناسان متخصص در سازمان حفاظت محیط زیست شاهدش نیستیم.

در سال‌های گذشته شاهد فروش مجوزهای شکار با قیمت‌های گزاف به شکارچیان خارجی بوده‌ایم، محوز‌هایی که در خارج از کشور به مزایده گذاشته می‌شد و حتی اجازه شکار گونه های قرق شده را نیز به شکارچیان اعطا می‌کرد.
این سازمان مدعی‌ست که با فروش مجوزهای شکار، خلاء‌های مالی پر خواهند شد و درآمد‌زایی حاصل از آن صرف پیشرفت و توسعه استان هایی که در آن‌ها شکار صورت می‌گیرد، می‌شود.
اما لازم به ذکر است که با توسعه فرهنگ های گردشگری دیگر در این استانها ‌می‌توان به درآمد‌زایی خیلی بیشتری از فروش مجوزها رسید و از این راه از تخریب محیط زیست هم دست کشید.
اما گویا امسال برنامه های ساختارمندتری در راستای حفظ محیط زیست به تصویب رسیده است که از میان آن‌ها می‌توان به ممنوعیت فروش مجوز به شکارچیان خارجی، قرق کردن بخش‌هایی از جنگل‌های شمال کشور و افزایش جریمه نقدی برای شکارچیان غیرقانونی اشاره کرد. اما چیزی که مسلم است، تجربه تنها برای اداره این بخش کافی نیست و استفاده از نیروهای متخصص و دل‌سوز در سازمان محیط زیست و همچنین بررسی دقیق و علمی زیستگاه‌ها و آماربرداری دقیق از انواع جانوری، مهم‌ترین اقداماتی‌ست که برای جلوگیری از تخریب بیشتر باید به آنها پرداخت.

با این حال اگر به شکار کردن علاقه دارید، در صورتی که به سن قانونی رسیده باشید، با ارائه کارت پایان خدمت یا برگه معافیت و یا گواهی اشتغال به تحصیل پس از کسب مهارت تیراندازی‌ و عدم سابقه اختلالات روانی و همچنین عدم مصرف مواد مخدر و ثبت نام در سایت سازمان حفاظت محیط زیست، می‌توانید‌‌ به راحت‌ترین نحو افتخار از بین بردن گونه‌های جانوری را به‌دست آورید یا برای تزئین قسمتی از دیوار خانه که مدتی‌ست خالی مانده دیوارکوبی از کمیاب‌ترین گونه‌های جانوری تهیه کنید.

انتشار یادداشت در کلانشهر به معنای تایید محتوای آن نیست و جهت اطلاع رسانی به مخاطبان منتشر می‌شود.