کلانشهر _ وحید احمدی آرا: این مرد با آن لباسش نه از پرستاران بخش ویژه کروناست، نه خواسته ادای مهراد جم را دربیاورد. او سالهاست این لباس ابتکاری را به سختی به تن می‌کند و با وسواسی عجیب ترب‌های باغش را با کمترین امکانات می‌شوید و می‌فروشد.

او در باران، در بحران، در برف، در کرونا همواره دور میدان خمسه بازار در کنار دارایی‌های زمینی خود ایستاده است و با اینکه بر تن کردن آن حجم از پلاستیک سخت است و راه رفتن و کار کردن با آن سخت‌تر (آن هم کار کم‌سودی مثل ترب فروشی) همچنان به کارش و با این شرایط سخت ادامه می‌دهد.
شاید اگر سالهای قبل بود می‌رفتم کنارش می‌نشستم و با او گپ می‌زدم. شاید حتی با او گفت‌و‌گویی رسانه‌ای انجام می‌دادم اما این روزها که می‌بینمش ترجیح می‌دهم دوبار دور میدان بچرخم و اگر شد عکسی از او بگیرم.
او برای من، بارانی ترین مرد رشت است. سبز ترین مرد، با پوششی سیاه و من درآوردی که ویژه خود اوست.
بهتر بگویم، او برای من رشت است؛ کیسه زباله‌ای بر تن و پلاستیک فریزری بر سر؛ او برای من عزیز تر از مغزهای فریز شده‌ای است که تکرار بخشی از زندگی بی خیرشان است. عزیز از از تن‌های زباله‌ای که مغزشان توی جیب شان است. بزرگ تر است از آنانی که باران را دوست ندارند و چتر، بزرگترین دغدغه‌شان در روزهای بارانی است.
او برای من رشت است. رشتی که بی سلاح و بی دفاع با اندک دارایی های خود یعنی زمین و خاک و آب و آتش برای زنده ماندن می‌جنگد.

اگر مسیرتان خورد خسته نباشیدی بگویید، کنارش بایستید زیر باران، بدون چتر، اگر هیزم‌های داخل پیت حلبی‌اش روشن بود، دستتان را کنارش روی گرمای چوبها بگیرید و بی‌هراس کرونا و آنفلونزا، از او خرید کنید، به سلامتی رشت که سبز، بارانی و زنده می ماند.

چند خط بعدی پاره‌ای از مثنوی نیمه کاره‌ای است که چند شب پیش از حال این روزهای من منفجر شد و به خیالم هیج گاه هم کامل نخواهد شد.
اینجا دوباره به یادگار می نویسمش برای این روزهایی که کلمه‌کلمه‌ی این مثنوی دردش را کشیده است.

سرزمین هراس های سیاه
سرزمین سکوت، شرم،گناه

زلزله، سیل، بی‌کسی و سقوط
کرونا، خشکسالی و هپروت

آتشی بر مرام جنگل ها
قصه ی انهدام جنگل ها

مرگ را روزمرگی کردن
مثل یک مرده زندگی کردن

فتنه افتاده در تمام وطن
و دروغی بزرگ: مام وطن

انتشار یادداشت در کلانشهر به معنای تایید محتوی آن نیست و صرفا جهت اطلاع مخاطبان منتشر می‌شود.