او با گلایه از توهین های صورت گرفته توسط تعدادی از هواداران داماش به خانواده اش گفت: «من پیشکسوت شهر رشت به درخواست شما به میدان آمدم تا به داماش کمک کنم، اما شما هر بار بعد از دعوت و حضورم در میدان، من را پس زدید. او با بغض ادامه داد دیگر به فوتبال برنمی گردم؛ چون به دلیل توهین های شما، صدای خُرد شدن استخوان هایم را شنیدم…»

این سخنان، نه تنها وداع تلخ شخصی، که آینه ای تمام قد از وضعیت بحرانی فوتبال رشت است؛ شهری با ده ها هزار هوادار عاشق فوتبال، اما بدون مدیرانی کارآمد.

لازم است آن تعداد از طرفدارانِ شاکی و عاصی داماش از خود سوال کنند که آیا واقعاً نظرمحمدی مقصر ناکامی های داماش است؟
درک این نکته که هوادار داماش از وضعیت نابسامان این تیم بی خبر باشد بسیار دشوار است. آیا هواداری که زبانش را به توهین باز می کند و قانون فوتبال را نادیده می گیرد و هنگام بازی به زمین چمن هجوم می بَرد و دروازه بان را بابت اشتباهات فوتبالی زیر مشت و لگد می گیرد و مربی تیم را با الفاظ ناشایست ترور شخصیتی می کند را می توان دارای درک فوتبالی دانست؟
بعید است که تماشاگر داماش نداند که این تیم نه مدیریت منسجم دارد، نه هیات مدیره ای فعال و نه حتی امکانات اولیه ای برای تمرین.
باخت سنگین داماش به نساجی مربوط به نود دقیقه فوتبالی نیست. ریشه این باخت را باید در ماهها عدم دریافت حقوق و حتی نداشتن یک زمین تمرین استاندارد دید. باید آنجایی تداوم ناکامی را ریشه یابی کرد که کادر فنی و بازیکنان قبل از هربازی خارج از خانه، حتی مطمئن نیستند که پولی برای اعزام وجود دارد یا خیر.
در چنین شرایطی آیا از دست پپ گواردیولا،کارلو آنجلوتی و هانسی فلیک هم کاری ساخته است؟ علی نظرمحمدی که از جیب خود برای حضور بازیکنان جوان در تمرین هزینه کرده است در این آشفته بازار چه کاری جز تزریق امید و تلاش در میان انبوه کمبودها می تواند انجام دهد؟

واقعیت آن است که ریشه بحران فوتبال رشت فراتر از مستطیل سبز است.

سوال اصلی این است: مسئولان ورزشی، اقتصادی و سیاسی گیلان دقیقاً کجا هستند؟
آقایان مدیرکل ورزش و جوانان، هیات فوتبال گیلان،نمایندگان مجلس و تیم مدیریتی داماش در برابر این وضعیت چه کرده اند؟
چرا تیمی با سابقه و محبوب، باید هر فصل با چنین بحران هایی دست و پنجه نرم کند و در پایان فصل خوشحال باشد که به دسته پایین تر سقوط نکرده است؟

در استانی با ده ها واحد صنعتی، اقتصادی و خدماتی، آیا کمک به دو تیم مردمی چون داماش و سپیدرود، واقعاً دشوار است؟
چرا هر سال عده ای با وعده ی حمایت از داماش و سپیدرود وارد عرصه می شوند اما در میان ندانم کاری ها و عدم نظارت، چند میلیارد بدهی جدید برجای می گذارند و می روند تا چرخه ناکامی تکرار شود؟

از نمایندگان رشت در مجلس و همینطور اعضای شورای شهر، انتظار زیادی نمی توان داشت.برخی از آنها طی سال های گذشته کمی قبل از برگزاری انتخابات با حضور در جمع هواداران وعده حل مشکلات را می دهند و گاهی دست افردی تحت عنوان سرمایه گذار را هم می گیرند و به جمع هواداران می بَرند تا به آنها بقبولانند که در حال برداشتن قدمی هستند. اما بعد از آنکه آرای شماری از طرفداران را در صندوق رای خود دیدند تا چهار سال بعد از آنها خبری نمی شود مگر برای نمایش های برنامه ریزی شده هنگام برخی بازی ها در ورزشگاه. هرگز هم برای معرفی افراد بی نام و نشان و سودجو با کارنامه ای ناسالم برای مدیریت و مالکیت داماش و سپیدرود پاسخگوی کسی نشده اند.

طرف صحبت ما با آقای حق شناس استاندار گیلان است

جناب آقای استاندار

همه می دانند که فوتبال ایران حرفه ای است و ظاهرا بودجه دولتی ندارد، اما در سراسر کشور، تیم های استانی از حمایت صنایع و شرکت های «خصولتی» بهره مندند.

آیا در گیلان چنین ظرفیتی وجود ندارد؟

آیا نمی توان از توان سرمایه گذاران بومی و ملی برای پشتیبانی از فوتبال رشت و دیگر شهرهای گیلان بهره گرفت؟

واقعیت این است که حالِ فوتبال گیلان، به جز ملوان بندر انزلی که داستانی جداگانه دارد، روز به روز وخیم تر می شود. البته که مازیار زارع سرمربی ملوان هم بارها از مشکلات مالی تیمش و بی توجهی مسئولان استانی به ملوان شدیدا گلایه کرده است.
ورزشگاه های غیراستاندارد رشت، آستارا، تالش و...علی رغم تمام ناکامی ها باز هم هنگام مسابقه، مملو از تماشاگر است، آیا این میزان علاقه مندی مردمی، ارزش اقدام عملی برای نجات فوتبال استان را ندارد؟

آقای استاندار

اینبار شما که به فوتبال علاقه مند هستید، به احترام زحمات چهره هایی مانند علی نظرمحمدی و هزاران هوادار صادق فوتبال گیلان، آستین بالا بزنید و میدان دارِ تصمیمی اصولی برای نجات فوتبال گیلان باشید.
مطمئن باشید در استانی که صدها میلیارد تومان، خرج طرح های بی اثر می شود، کمک برای جان گرفتنِ دو تیم محبوبِ داماش گیلان و سپیدرود رشت باعث اعتراض شهروندان نمی شود.