کلانشهر _ شهرام شاهی شاوون: روزگار پرغم، پیچیده و وهمناکی را سپری می‌کنیم. آخرسالی که بنا بود سنتی را به شادی هرچند کوتاه و زودگذر به جشن بنشینیم، دیداری تازه کنیم و کودکان را خوشحال کنیم، حظ بصر ببریم از دشتهای به سبزه نشسته و مست شویم از بوی ریاحین و گلهای نوروزی _ آنگونه که شاعران سروده و مغنیان خوانده‌اند _ این بار اما حکم و قسمت چیزی دیگری است و دیگر سرو چمان ما میل چمن نمی‌کند.

روزهایی است که از زمین و زمان عدد می‌بارد؛ فلان مقدار مبتلا شدند فلان نفر بهبود یافتند و فلان نفر فوت کردند. اگر از زوایه ریاضیات و جبر بر این صحنه دمادم غمبار بنگریم اتفاق خاصی نیفتاده، از این همه نفوس انسانی قلیلی کم شده‌اند و هنوز عدد مرجع هشتاد میلیون نفر خیلی تکانی نخورده و بازی در آن قسمتِ ریز آمار است و این نفسِ آمار است.

"عدد بده عدد بده" آهنگی است که محسن نامجو آن مغنی ِمنتقدِ مستقلِ مضطرب خوانده است. او این تصنیف‌واره مخصوص به خود را می‌خواند و شاید گاهی من نیز زیر لب از روی مطایبه و تناسب لفظ و موسیقی، پشت فرمان یا هنگام پوشیدن جوراب و یا برداشتن پرونده‌هایم، زمزمه می‌کردم و می‌گفتم «عدد بده عدد بده»  ولی امروز دیگر نمی‌توانم.

ضرباهنگ این تصنیف‌واره شکسته است و هرکدام از این اعداد فانی، آدمی بوده‌اند؛ همکاری، دوستی، همسایه‌ای، آشنایی، مغازه‌داری، پزشکی، پرستاری، وکیلی، دادرسی، کارگری، کشاورزی، دربانی و الی آخر. این ها پدران و مادران و فرزندان و خواهران و برادران کسانی بوده‌اند که غریبانه روی در خاک کشیدند و در این میانه چه عزیزانی که نرفتند.

آری دیگر نمی‌توان گفت «عدد بده عدد بده» این اعداد هر کدام حیات و خاطره ای داشته‌اند که بر سر و سینه مردمان همین سرزمین مصیبت زده حک شده است و دیگر نمی‌توان و نمی‌شود به سادگی عدد داد. 
اما این بازی اعداد معادله‌ای دو طرفه است بین ما و کرونا. او ویروس است و سرکش ما انسانیم و غافل، ختم این بازی به مهار سرکشی او و خروج از غفلت ما بستگی تام دارد. خروج از غفلت نیز جز به ماندن در خانه میسر نخواهد شد. بیایید میدان را خالی کنیم تا این عدد بازی‌ها تمام شود.

انتشار یادداشت در کلانشهر به معنای تایید محتوی آن نیست و جهت آگاهی مخاطبان منتشر می‌شود.