کلانشهر: در چند روز گذشته کلانشهر مطلبی با عنوان «سیلاب خشونت در ایران» منتشر کرد که با انتقاد کاربران و صاحب‌نظران مواجه شد. منتقدان این مطلب معتقد بودند نمی‌توان بدون استاد به آمارهای دقیق از چنین بیانی برای اتفاقات اخیر کشور استفاده کرد. 

اما حقیقت این است، خشونت عیان‌تر از آمار است و آنقدر عریان است که نیازی به ارائه‌ی آن با آمار و تلاش برای کشف آن از لایه‌های زیرین اجتماع نیست.
خشونت اَشکال مختلف اما ریشه‌ی یکسانی دارد و برای پی بردن به حرکت زیرپوستی آن نیازی به دقت یا وارسی نیست. یک ماه پس از قتل رومینا اشرفی، خبر سه قتل [موسوم به ناموسی] دیگر رسانه‌ها را پر کرد.
به گزارش کلانشهر این بار از اینستاگرام و فضای مجازی خبری نبود تا بتوان تقصیر را به جای ریشه‌یابی گردن آن انداخت و کار را ساده کرد. دو قتل دیگر رخ داد و این بار هم پای کلیدواژه‌ای به نام «ناموس» در میان بود.
قتل‌های ناموسی صورت بی‌پرده ای از خشونت‌اند که با حلوا حلوا کردن لوایح مربوط به حمایت از زنان متوقف نمی‌شوند.
داس‌ها دهانه‌های تیزی دارند و مردان یک خانواده سنتی هم به راحتی آن‌ها را به قصد کشتن زنان بالا می‌برند.
خشونتی که جامعه را در مشت خود گرفته است، نیازمند یک کاردانیِ اساسی است و بدون نگاه آسیب‌شناسانه به آن نمی‌توان جریانش را متوقف کرد.
کلانشهر همانطور که در پرونده قتل رومینا اشرفی نیز، گزارشش را بر روی ابهامات این پرونده متمرکز کرد، پس از قتل‌های روزهای اخیر تلاش می‌کند تا این موضوع را در گفت‌و‌گو با صاحب‌نظران واکاوی کند.
حقیقت این است که هر اسمی برای وقوع زنجیره‌ای خشونت در کشور بگذاریم، از وقوع آن جلوگیری نخواهد کرد.
شما هم به ما کمک کنید، از نظر شما خشونت کنونی جامعه به‌خصوص در زمینه قتل‌های ناموسی حاصل از چیست؟ چه راهکاری برای کنترل این زنجیره دارید؟

کارتون: علی میوه‌نژاد