بیماران زیادی هم در گیلان طی روزهای گذشته برای پیدا کردن داروهای مورد نیاز خود بارها مجبور شده‌اند به تمام داروخانه‌های شهر سر بزنند.

خانواده‌های درگیر بیمار در شهرها و روستاهای گیلان عازم داروخانه‌های مرکز استان می‌شوند تا شاید داروهای نایاب و چند برابر قیمت را در رشت پیدا کنند.اما مشاهده می‌کنند که خبری از داروهای حیاتی برای بیمارانشان در رشت هم نیست.

با وجود آنکه  وزیر بهداشت اعلام کرده است هنوز تصمیمی برای حذف ارز ترجیحی دارو گرفته نشده است اما خانواده بیماران طی چند روز گذشته، ساعات جهنمی را سپری کرده‌اند. اگر پیش از این بعضی از داروهای مربوط به درمان سرطان یا تالاسمی دچار کمبودهای مقطعی بود اما در حال حاضر داروهای مربوط به کنترل ام اس تا صرع،اعصاب و روان،کبد و حتی بیماری‌های گوارشی هم نایاب است و یا با زحمت فراوان و به چند برابر قیمت آنهم به تعداد معدود پیدا می‌شود.  

افراد بیمار و خانواده‌های درگیر با معضل نایاب شدن داروها در گیلان می‌گویند، نمی‌دانند که در سر دولتمردان و نمایندگان مجلس در آستانه بررسی لایحه بودجه 1401 چه می‌گذرد.

اینکه قرار است ارز داروهای خارجی و حیاتی را به طور کامل حذف کنند و براساس برنامه‌ای ویژه، سوبسید دارو از طریق بیمه‌ها و به صورت مستقیم به بیماران پرداخت شود موضوعی ساده نیست که به آسانی از سوی واردکنندگانی که سالها از این طرق نفع اقتصادی برده‌‌اند پذیرفته شود.

آنها می‌پرسند اساسا اجرای چنین پروژه‌ی بزرگی طی چند روز در بروکراسی پیچیده ایران قابل انجام است؟براساس کدام تجربه مثبت و ضربتی مشابه این طرح ناموفق کلید زده شده تا هزاران بیمار و خانواده‌هایشان طی چند روز گذشته به شدت پریشان شوند و عده‌ی زیادی به دلیل عدم دسترسی به دارو یا داروی کافی و نسخه شده توسط پزشک با خطر مرگ دست و پنجه نرم ‌کنند.

آیا تصمیم گیران  امر اگر در منازل خود کمبودی احساس نمی‌کنند و یا بیمار ندارند در اطراف خود هم بیماران درگیر مشکلات اعصاب، صعب العلاج و یا کودکان نیازمند داروهای خاص را ندیده‌اند؟ آیا اساسا از رنج بیماران و اطرافیانشان آگاهی دارند؟